Hangen als een vleermuis
CUIJK – Jaap Bresser heeft inmiddels al veel mensen laten ervaren hoe het voelt om op handen en voeten gedragen te worden. Dinsdag 28 september geeft hij, in Spiritueel centrum de Bron, een demonstratie avond om kennis te maken met Tulayoga.
In tegenstelling tot andere vormen van yoga, is dit een behandeling die je ontvangt. Tulayoga laat je zweven en dat heeft een fantastisch effect op lichaam en geest. Jaap Bresser uit Oosterhout (Gld), heeft de opleiding Tulayoga afgerond bij Louka Leppard uit Berlijn.
“Veel mensen zullen zich nog herinneren hoe het voelde om als kind ondersteboven aan de rekstok in de speeltuin te hangen. Of hoe onze ouders vliegtuigje speelden met ons door ons op de voeten in de lucht te houden. Het gaf een gevoel van vrijheid, vrolijkheid en veiligheid.” Jaap Bresser laat mensen dat gevoel opnieuw beleven. De sessie begint door met je rug naar de behandelaar toe te staan, die op de grond ligt met de benen omhoog en de voeten op je billen. “Binnen dertig seconden na het verlaten van de grond voel je dat alles veilig is, geholpen door het feit dat je lijf zich in de positie van overgave bevindt”, legt Bresser uit.
“De zwaartekracht doet het werk. Op elke uitademing wordt de druk op de wervels minder en ontstaat er ruimte om afvalstoffen af te voeren. Een verademing voor je lijf. In één van de posities hang je als een vleermuis ondersteboven. Dan wordt ineens duidelijk waarom die diertjes het prettig vinden om zo te slapen en dit zo lang vol kunnen houden.”
Gedurende een sessie begeleidt Bresser, de mens op zijn voeten met zeer langzame overgangen in diverse omgekeerde posities. “Je ondergaat daardoor een bijzondere, gewichtsloze reis waarin je het gevoel voor ruimte en tijd geheel kwijt raakt. Hierdoor kan je alle beslommeringen los laten en wordt je bewustzijn helder en kalm. Tulayoga geeft je het gevoel dat je er mag zijn. Het is een onvoorwaardelijke liefdevolle aanraking waarbij je wordt gekoesterd. Je kan je weer even kind of zelfs als een foetus in de baarmoeder voelen. Je ervaart een gevoel van blijheid, warmte en behaaglijkheid. Het is een prettige en elegante meditatie door beweging en balans.”
Meer info
De demonstratie avond, dinsdag 28 september, in de Herberg, Markt 1a in Cuijk, begint om 20.00 uur en duurt ongeveer anderhalf uur. Een van de aanwezige geïnteresseerden wordt uitgenodigd om te ervaren hoe het is om een Tulayoga sessie te ondergaan. Bresser legt daarna, met iemand anders, uit wat hij doet en waarom. Hierna kunnen er vragen gesteld worden. Het is, na deze avond, mogelijk om een volledige sessie bij Bresser aan te vragen, in het spiritueel centrum. De toegang is: 2,50 euro, exclusief consumptie. Aanmelden kan via: rinus@spiritueelcentrumdebron.nl
Meer informatie over Tulayoga: www.intulaja.nl, en: www.spiritueelcentrumdebron.nl.
maandag 13 september 2010
Meditatief boetseren
CUIJK - Ellen Copray verzorgt in spiritueel centrum de Bron de cursus meditatief boetseren. “Meditatief boetseren, met onze handen en de klei bezig zijn, brengt ons heel dicht bij onszelf. Het is een directe aanraking en samenwerking, een spel wat zich aan kan dienen. Door dit ‘samenspel ’ toe te laten kunnen er vormen ontstaan die jou laten zien wat er binnen in je leeft! Gevoelens, krachten, gesprekken, het mag er allemaal zijn.” De cursus begint met een meditatie/ visualisatie om vervolgens verbinding te maken met de klei en daarmee bezig te gaan. Er wordt tijd en ruimte genomen om ervaringen met elkaar te delen. De cursus begint woensdagmorgen 22 september.
Meer info: www.spiritueelcentrumdebron.nl
Meer info: www.spiritueelcentrumdebron.nl
zaterdag 11 september 2010
30ste boek van ‘taboedoorbreekster’ Diane Broeckhoven
30ste boek van ‘taboedoorbreekster’ Diane Broeckhoven
“Allang niet meer gezien: een hoed met een voile. Een hoedenspeld. Gehaakte handschoenen. Een accolade (op een kaartje van een bejaarde buurvrouw, die mij drie dingen wil vragen).”
Het is een van de treffende details uit ‘Vergrijzing’, het pas verschenen dertigste boek van de in 1946 geboren Diane Broeckhoven. Een van die kleine observaties die de geboren waarneemster verraden en waarbij je denkt: ze heeft gelijk. Het is inderdaad onbehoorlijk lang geleden dat ik een accolade zag. De zwierige krul die opsommingen moest samenhouden, is een zeldzame diersoort geworden. Verdrongen door het apenstaartteken, dat in deze digitale tijden liever at wordt genoemd.
Een getijdenboek, zoals de ondertitel van de nieuwste Broeckhoven luidt, is ook zoiets dat uit het straatbeeld is verdwenen. Synoniem van: brevier. “Een getijdenboek of book of hours was een soort spiritueel dagboek in kloosters”, legt Diane desgevraagd uit. “Daarin werden op vaste tijdstippen dingen genoteerd. In ‘Vergrijzing’ heb ik honderd verhalen opgeschreven. Ik vond het mooi om dat niet in het wilde weg te doen, maar ze te schikken volgens de seizoenen.”
Broeckhoven heeft duidelijk een fascinatie voor spiritualiteit. Niet alleen kreeg haar vorige boek de titel ‘Kruisweg’ mee, nogal gewaagd in onbisschoppelijke tijden, de schrijfster woont zelfs in het Antwerpse begijnhof. In de woonkamer van het huis dat ze er betrekt staat weliswaar, zeer eclectisch, een boeddhabeeld. In een vorig leven verkeerde Broeckhoven ook een tijdlang in de entourage van Osho, toen nog bekend als Bhagwan, de goeroe met de grote collectie Rolls-Royces, over wie je uit haar mond geen kwaad woord zal horen.
Grote liefde
Wie dit te zweverig wordt, moet weten dat Broeckhoven in de eerste plaats een begenadigd talent is en een noeste werkster, die voor haar kunst met de kippen op stok gaat om in alle vroegte te kunnen schrijven – iets wat ze zelf een roeping noemt. “Ze typeren mij wel eens als een veelschrijver, maar dat ben ik niet”, verklaarde ze onlangs in een interview. “Ik ben een altijdschrijver. Het is mijn grootste vreugde om wat ik hoor, zie, voel, proef, waarneem en ervaar, in verhalen om te zetten of te verwerken in mijn boeken. Schrijven is een soort ademen geworden. Taal is uitgegroeid tot een grote liefde. Ik ben een magneet voor verhalen. Ik zoek ze niet op, ze vallen me toe.”
Ik had het geluk haar werkplek te zien, sober als de bidbank van een grootjuffrouw, een verdieping hoger dan de kamer waarin haar kleinkinderen slapen als die bij amma op bezoek komen. Naast schrijfster en journaliste (zij voelt zich niet te verheven om reportages voor Libelle of Gazet van Antwerpen te produceren) is Broeckhoven moeder van drie volwassen kinderen. En een te sterke vrouw om nog permanent een man in haar omgeving te verdragen. Wat voor bleke geneugten kan manvolk je brengen vergeleken bij het hooglied dat schrijven wordt genoemd? De wijsheid won het van de dwaze passie. In ‘Vergrijzing’ neemt zij afstand van haar handelsmerk de rosse krullen, die zich voortaan in al hun waardige muis-, duif- en koalabeergrijze tinten mogen vertonen.
Dieper vaatje
Met ‘Vergrijzing’ levert Broeckhoven haar dertigste boek af in evenzoveel jaren. Daar zitten twintig jeugdboeken tussen, met titels als ‘Grapje van Silvester’ en ‘Als een lopend vuurtje’. Voor volwassenen begon zij pas echt in 1998 te schrijven. De kwaliteit van haar werk is niet altijd gelijk maar heeft niet de betreurde Hugo Claus zelve ooit gezegd: je moet vooral véél schrijven, dan is de kans groter dat er iets goeds tussenzit?
En goeds zit ertussen, om niet te zeggen briljants. Een van de voordelen van het schrijverschap, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de amechtige loopbaan van de voetballer of het fotomodel, is dat je er almaar beter in kan worden. Zo krijg je bij de 64-jarige Broeckhoven het gevoel dat het beste misschien nog moet komen. Haar voorlopige magnum opus, een raar woord voor een novelle van krap honderd pagina’s, is ‘De buitenkant van mijnheer Jules’. Dat boek - waarin de genaamde Alice niet meteen de hulpdiensten belt als zij haar echtgenoot op een ochtend dood aantreft op de bank, maar liever nog wat in zijn nabijheid blijft keuvelen - gooide met name in Duitsland hoge ogen. Het succesverhaal is inmiddels bekend: 150.000 exemplaren werden er daar van verkocht. De korte roman werd vertaald in onder meer het Pools, Japans en Koreaans en is meteen ook het eerste Vlaamse boek dat in het Slowaaks het levenslicht zag.
“Meneer Jules schreef ik nadat ik maanden out was door een hernia”, vertelde Diane mij daar ooit over. “Vraag me niet waarom, maar ik had toen sterk de indruk dat ik uit een dieper vaatje tapte dan gewoonlijk.”
Een vaatje waaruit wellicht nog heel wat sprankelends te verwachten valt. Beviel 'Mise en bouteill'e uit 2007 mij iets minder – het kan niet alle dagen zondag zijn - dan leverde zij met 'Kruisweg' (2009) weer een Broeckhoven grand cru af die taboes van incest en seksueel misbruik doorbrak. Het is een typering waar Broeckhoven zelf een beetje om moet lachen. “Er schijnt een groot taboe rond geurallergie te hangen”, schrijft ze in verhaal nummer 34, “en zoals bekend ben ik een taboedoorbreker.”
Mug onder klamboe
‘Vergrijzing’ is een delicaat mengsel van vrijmoedig proza, spielerei en een flard poëzie, van een van de weinige Vlaamse schrijfsters met wereldklasse. Tussen de badinerende lichtvoetigheid en de petites histoires, tref je opeens een zin aan die je drie keer wil herlezen of waar je kippenvel van krijgt.Soms is daar niet veel voor nodig, zoals het in oudemensenhandschrift gevonden boodschappenlijstje dat een vorige gebruikster achterliet in haar winkelkar, beverig, volgekribbeld met ertjes en aardappellen en eindigend op een vertederend ‘snoepje voor vanavond’. Diane Broeckhoven is empathisch genoeg om daar een facsimile van af te drukken, zonder overtollig commentaar.
In verhaal nummer 37, ‘De bomma van den Drink’, raakt Broeckhoven de dood aan van haar oma, gestorven aan een hartaderbreuk toen zij voor het eerst op haar kleinkinderen paste. Elders gaat het over de legendarische wielerlegende Stanneke Ockers, van wie Broeckhoven het dopinggebruik avant la lettre onthult. Meer dan een halve eeuw na Ockers’ dodelijke ongeluk in het Antwerpse Sportpaleis, maakt ze daarmee zelfs nog nieuws. In nummer 52 lijst ze, ontwapenend jongemeisjesachtig, tien dingen op die ‘erg zijn maar niet levensbedreigend’: van een mug onder je klamboe tot een vliegje dat zich dood vliegt in je oog tijdens het fietsen.
‘Vergrijzing’ is wat ze, in dit accoladeloze tijdperk, een making of zouden noemen. Een kijkje in de notitieboekjes van een authentieke vrouw, die het talent bezit om over gevoelige onderwerpen te schrijven op een manier die lezersharten beroert van Korea tot IJsland – maar in eigen land nog niet de aandacht krijgt die zij verdient.
Jean-Paul Mulders maakte een portret van de 64-jarige Diane Broeckhoven naar aanleiding van ‘Vergrijzing’, haar 30ste boek.
“Allang niet meer gezien: een hoed met een voile. Een hoedenspeld. Gehaakte handschoenen. Een accolade (op een kaartje van een bejaarde buurvrouw, die mij drie dingen wil vragen).”
Het is een van de treffende details uit ‘Vergrijzing’, het pas verschenen dertigste boek van de in 1946 geboren Diane Broeckhoven. Een van die kleine observaties die de geboren waarneemster verraden en waarbij je denkt: ze heeft gelijk. Het is inderdaad onbehoorlijk lang geleden dat ik een accolade zag. De zwierige krul die opsommingen moest samenhouden, is een zeldzame diersoort geworden. Verdrongen door het apenstaartteken, dat in deze digitale tijden liever at wordt genoemd.
Een getijdenboek, zoals de ondertitel van de nieuwste Broeckhoven luidt, is ook zoiets dat uit het straatbeeld is verdwenen. Synoniem van: brevier. “Een getijdenboek of book of hours was een soort spiritueel dagboek in kloosters”, legt Diane desgevraagd uit. “Daarin werden op vaste tijdstippen dingen genoteerd. In ‘Vergrijzing’ heb ik honderd verhalen opgeschreven. Ik vond het mooi om dat niet in het wilde weg te doen, maar ze te schikken volgens de seizoenen.”
Broeckhoven heeft duidelijk een fascinatie voor spiritualiteit. Niet alleen kreeg haar vorige boek de titel ‘Kruisweg’ mee, nogal gewaagd in onbisschoppelijke tijden, de schrijfster woont zelfs in het Antwerpse begijnhof. In de woonkamer van het huis dat ze er betrekt staat weliswaar, zeer eclectisch, een boeddhabeeld. In een vorig leven verkeerde Broeckhoven ook een tijdlang in de entourage van Osho, toen nog bekend als Bhagwan, de goeroe met de grote collectie Rolls-Royces, over wie je uit haar mond geen kwaad woord zal horen.
Grote liefde
Wie dit te zweverig wordt, moet weten dat Broeckhoven in de eerste plaats een begenadigd talent is en een noeste werkster, die voor haar kunst met de kippen op stok gaat om in alle vroegte te kunnen schrijven – iets wat ze zelf een roeping noemt. “Ze typeren mij wel eens als een veelschrijver, maar dat ben ik niet”, verklaarde ze onlangs in een interview. “Ik ben een altijdschrijver. Het is mijn grootste vreugde om wat ik hoor, zie, voel, proef, waarneem en ervaar, in verhalen om te zetten of te verwerken in mijn boeken. Schrijven is een soort ademen geworden. Taal is uitgegroeid tot een grote liefde. Ik ben een magneet voor verhalen. Ik zoek ze niet op, ze vallen me toe.”
Ik had het geluk haar werkplek te zien, sober als de bidbank van een grootjuffrouw, een verdieping hoger dan de kamer waarin haar kleinkinderen slapen als die bij amma op bezoek komen. Naast schrijfster en journaliste (zij voelt zich niet te verheven om reportages voor Libelle of Gazet van Antwerpen te produceren) is Broeckhoven moeder van drie volwassen kinderen. En een te sterke vrouw om nog permanent een man in haar omgeving te verdragen. Wat voor bleke geneugten kan manvolk je brengen vergeleken bij het hooglied dat schrijven wordt genoemd? De wijsheid won het van de dwaze passie. In ‘Vergrijzing’ neemt zij afstand van haar handelsmerk de rosse krullen, die zich voortaan in al hun waardige muis-, duif- en koalabeergrijze tinten mogen vertonen.
Dieper vaatje
Met ‘Vergrijzing’ levert Broeckhoven haar dertigste boek af in evenzoveel jaren. Daar zitten twintig jeugdboeken tussen, met titels als ‘Grapje van Silvester’ en ‘Als een lopend vuurtje’. Voor volwassenen begon zij pas echt in 1998 te schrijven. De kwaliteit van haar werk is niet altijd gelijk maar heeft niet de betreurde Hugo Claus zelve ooit gezegd: je moet vooral véél schrijven, dan is de kans groter dat er iets goeds tussenzit?
En goeds zit ertussen, om niet te zeggen briljants. Een van de voordelen van het schrijverschap, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de amechtige loopbaan van de voetballer of het fotomodel, is dat je er almaar beter in kan worden. Zo krijg je bij de 64-jarige Broeckhoven het gevoel dat het beste misschien nog moet komen. Haar voorlopige magnum opus, een raar woord voor een novelle van krap honderd pagina’s, is ‘De buitenkant van mijnheer Jules’. Dat boek - waarin de genaamde Alice niet meteen de hulpdiensten belt als zij haar echtgenoot op een ochtend dood aantreft op de bank, maar liever nog wat in zijn nabijheid blijft keuvelen - gooide met name in Duitsland hoge ogen. Het succesverhaal is inmiddels bekend: 150.000 exemplaren werden er daar van verkocht. De korte roman werd vertaald in onder meer het Pools, Japans en Koreaans en is meteen ook het eerste Vlaamse boek dat in het Slowaaks het levenslicht zag.
“Meneer Jules schreef ik nadat ik maanden out was door een hernia”, vertelde Diane mij daar ooit over. “Vraag me niet waarom, maar ik had toen sterk de indruk dat ik uit een dieper vaatje tapte dan gewoonlijk.”
Een vaatje waaruit wellicht nog heel wat sprankelends te verwachten valt. Beviel 'Mise en bouteill'e uit 2007 mij iets minder – het kan niet alle dagen zondag zijn - dan leverde zij met 'Kruisweg' (2009) weer een Broeckhoven grand cru af die taboes van incest en seksueel misbruik doorbrak. Het is een typering waar Broeckhoven zelf een beetje om moet lachen. “Er schijnt een groot taboe rond geurallergie te hangen”, schrijft ze in verhaal nummer 34, “en zoals bekend ben ik een taboedoorbreker.”
Mug onder klamboe
‘Vergrijzing’ is een delicaat mengsel van vrijmoedig proza, spielerei en een flard poëzie, van een van de weinige Vlaamse schrijfsters met wereldklasse. Tussen de badinerende lichtvoetigheid en de petites histoires, tref je opeens een zin aan die je drie keer wil herlezen of waar je kippenvel van krijgt.Soms is daar niet veel voor nodig, zoals het in oudemensenhandschrift gevonden boodschappenlijstje dat een vorige gebruikster achterliet in haar winkelkar, beverig, volgekribbeld met ertjes en aardappellen en eindigend op een vertederend ‘snoepje voor vanavond’. Diane Broeckhoven is empathisch genoeg om daar een facsimile van af te drukken, zonder overtollig commentaar.
In verhaal nummer 37, ‘De bomma van den Drink’, raakt Broeckhoven de dood aan van haar oma, gestorven aan een hartaderbreuk toen zij voor het eerst op haar kleinkinderen paste. Elders gaat het over de legendarische wielerlegende Stanneke Ockers, van wie Broeckhoven het dopinggebruik avant la lettre onthult. Meer dan een halve eeuw na Ockers’ dodelijke ongeluk in het Antwerpse Sportpaleis, maakt ze daarmee zelfs nog nieuws. In nummer 52 lijst ze, ontwapenend jongemeisjesachtig, tien dingen op die ‘erg zijn maar niet levensbedreigend’: van een mug onder je klamboe tot een vliegje dat zich dood vliegt in je oog tijdens het fietsen.
‘Vergrijzing’ is wat ze, in dit accoladeloze tijdperk, een making of zouden noemen. Een kijkje in de notitieboekjes van een authentieke vrouw, die het talent bezit om over gevoelige onderwerpen te schrijven op een manier die lezersharten beroert van Korea tot IJsland – maar in eigen land nog niet de aandacht krijgt die zij verdient.
vrijdag 10 september 2010
WAAROM WILLEN WE WILDERS?
WAAROM WILLEN WE WILDERS?
Lea Manders Mens en Spirit
De PVV groeit als kool. En dat dwars tegen de gevestigde opvattingen in. Om mij heen hoor ik ook van mensen van wie ik het nooit verwacht had, dat zij wel iets zien in de standpunten van de PVV.
Vooral het onbehagen over de multiculturele samenleving is enorm groot. En tegelijkertijd is daar een cynisme en wantrouwen ten opzichte van de zittende partijen, die na al die jaren op het pluche weinig verschillen meer leken te hebben. In die zin is de verschijning van de PVV interessant. We hebben een periode gehad waarin links en rechts steeds meer naar het midden schoven. Nu is er sprake van een duidelijke herpositionering. Maar wel met het risico dat een grote groep mensen ‘de kop van jut’ wordt.
Waardoor is de integratie tot op heden niet goed gelukt? De essentie is in mijn ogen, dat we van mensen met een andere culturele achtergrond eisen dat zij Nederlands gaan denken en leven. Voor een deel is dat logisch. Als men hier wil leven, dan zal men zich in zekere mate moeten conformeren. Beter nog: het is belangrijk dat immigranten zich positief uitspreken over dit land en deze samenleving. In Amerika is de cultuur veel meer gericht op een nationalistisch loven van ‘the American dream’ en dit wordt ook gedaan door immigranten. Daardoor is er meer sprake van gezamenlijkheid. Een gezamenlijke waardering van het land waarin je woont werkt verbindend. Ik geloof niet in een eenzijdig nationalisme, zoals dit in de VS, ‘Gods own country’, veel voor komt, maar wel in het uitspreken en waarderen van elkaars kwaliteiten en van datgene waar we samen trots op mogen zijn. Dat kom ik nog onvoldoende tegen bij allochtone mensen en groepen. Dit gegeven werkt wederzijdse vervreemding, polarisatie en isolatie in de hand. Maar mogen we verwachten dat mensen uit andere culturen onze normen en waarden allemaal en ook nog zonder slag of stoot overnemen? Voor een deel wel. Als het gaat om de grondrechten en mensenrechten, dan mogen we die eis stellen. Anders pas je niet bij dit land. Maar er zijn vele zaken in onze cultuur, die meer ter discussie gesteld mogen worden en aspecten die min of meer indirect door de Islam afgewezen of bekritiseerd worden. Voor veel Islamieten is het onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat er veel mensen zijn die niet in God geloven en die vooral gericht zijn op commercie en materieel gewin. Ik kan daar deels best in mee voelen.
Op de site van www.filosofie.info vond ik een lezenswaardige tekst van Aziz Abdalli, die een aantal interessante zaken zegt. Hij stelt dat de crisis van de westerse mens in de kern een morele en pas daarna een filosofische en politieke crisis is. Een mooi voorbeeld dat hij aanhaalt is de ‘ontdekking’ door westerlingen van het Islamitische bankieren als reactie op de bankencrisis. De islamitische banken die zonder rente opereren, en dat zijn er relatief weinig, hebben nagenoeg geen schade ondervonden van de kredietcrisis.
De islam, zo stelt Abdalli, geeft de westerse mens een zekere omgrenzing, een definitie, weliswaar een negatieve maar toch een bepaling. De dood van God en daarmee van de metafysica en dus van elke filosofische definitie laat het Westen in een leegte belanden en verschaft geen gelegenheid om zich vanuit zichzelf te begrijpen. Abdalli betitelt de Islam zelfs als een soort drug die we nodig hebben om onze eigen superioriteit te bevestigen.
Abdalli stelt dat het Westen een eigen probleem heeft, los van de aan- of afwezigheid van de islam. Het probleem is: de crisis van de westerse mens als zodanig. We kennen dit probleem beter als nihilisme. Deze crisis in waarden wordt gemaskeerd door vast te houden aan lang vervlogen idealen als mensenrechten, democratie, humanisme, gelijkheid en wat dies meer zij aan, in de ogen van Abdelli, holle slogans die nog altijd rondzingen in de ‘publieke ruimte’. Deze idealen zijn onderdeel geworden van de westerse machinerie die reeds een aantal eeuwen met steeds hogere snelheid over de aardbol dendert onder de namen globalisering, internationalisering en democratisering. Deze idealen zijn niet alleen het “warme sausje” ter maskering, maar ook de noodzakelijke olie die de machinerie soepel laat draaien.
Inderdaad zien we het Westen deze idealen geregeld gebruiken als legitimatie voor militair ingrijpen. Het is voor te stellen dat op deze wijze deze idealen een zure smaak veroorzaken bij andere culturen, die op basis van een soort morele superioriteit die gepaard gaat met een militaire overmacht, zich moeten laten onderdrukken.
We leven in een cultuur die aangestuurd wordt door commercie. Seksualiteit wordt dagelijks gebruikt als verkoopinstrument. Op internet en televisie is een continue stroom van geweld, normloosheid en seks te zien. Hoe gekker, hoe beter, Hoe absurder en sensationeler, hoe beter het verkoopt. Vanuit dat perspectief kan ik me voorstellen, dat bijvoorbeeld een Islamitische vrouw een hoofddoek opzet om haar afweer kenbaar te maken.
Kunnen we niet eens een keer echt eerlijk met elkaar in gesprek gaan en van daaruit een wederzijds begrip creëren? Maar ook is de aanvaarding noodzakelijk dat we misschien anders zullen blijven denken en voelen. We hoeven ook niet allemaal eender te zijn, maar dan wel op basis van wederzijds respect. En dat dient dan wel helder en duidelijk uitgesproken te worden!
Lea Manders Mens en Spirit
De PVV groeit als kool. En dat dwars tegen de gevestigde opvattingen in. Om mij heen hoor ik ook van mensen van wie ik het nooit verwacht had, dat zij wel iets zien in de standpunten van de PVV.
Vooral het onbehagen over de multiculturele samenleving is enorm groot. En tegelijkertijd is daar een cynisme en wantrouwen ten opzichte van de zittende partijen, die na al die jaren op het pluche weinig verschillen meer leken te hebben. In die zin is de verschijning van de PVV interessant. We hebben een periode gehad waarin links en rechts steeds meer naar het midden schoven. Nu is er sprake van een duidelijke herpositionering. Maar wel met het risico dat een grote groep mensen ‘de kop van jut’ wordt.
Waardoor is de integratie tot op heden niet goed gelukt? De essentie is in mijn ogen, dat we van mensen met een andere culturele achtergrond eisen dat zij Nederlands gaan denken en leven. Voor een deel is dat logisch. Als men hier wil leven, dan zal men zich in zekere mate moeten conformeren. Beter nog: het is belangrijk dat immigranten zich positief uitspreken over dit land en deze samenleving. In Amerika is de cultuur veel meer gericht op een nationalistisch loven van ‘the American dream’ en dit wordt ook gedaan door immigranten. Daardoor is er meer sprake van gezamenlijkheid. Een gezamenlijke waardering van het land waarin je woont werkt verbindend. Ik geloof niet in een eenzijdig nationalisme, zoals dit in de VS, ‘Gods own country’, veel voor komt, maar wel in het uitspreken en waarderen van elkaars kwaliteiten en van datgene waar we samen trots op mogen zijn. Dat kom ik nog onvoldoende tegen bij allochtone mensen en groepen. Dit gegeven werkt wederzijdse vervreemding, polarisatie en isolatie in de hand. Maar mogen we verwachten dat mensen uit andere culturen onze normen en waarden allemaal en ook nog zonder slag of stoot overnemen? Voor een deel wel. Als het gaat om de grondrechten en mensenrechten, dan mogen we die eis stellen. Anders pas je niet bij dit land. Maar er zijn vele zaken in onze cultuur, die meer ter discussie gesteld mogen worden en aspecten die min of meer indirect door de Islam afgewezen of bekritiseerd worden. Voor veel Islamieten is het onbegrijpelijk en onaanvaardbaar dat er veel mensen zijn die niet in God geloven en die vooral gericht zijn op commercie en materieel gewin. Ik kan daar deels best in mee voelen.
Op de site van www.filosofie.info vond ik een lezenswaardige tekst van Aziz Abdalli, die een aantal interessante zaken zegt. Hij stelt dat de crisis van de westerse mens in de kern een morele en pas daarna een filosofische en politieke crisis is. Een mooi voorbeeld dat hij aanhaalt is de ‘ontdekking’ door westerlingen van het Islamitische bankieren als reactie op de bankencrisis. De islamitische banken die zonder rente opereren, en dat zijn er relatief weinig, hebben nagenoeg geen schade ondervonden van de kredietcrisis.
De islam, zo stelt Abdalli, geeft de westerse mens een zekere omgrenzing, een definitie, weliswaar een negatieve maar toch een bepaling. De dood van God en daarmee van de metafysica en dus van elke filosofische definitie laat het Westen in een leegte belanden en verschaft geen gelegenheid om zich vanuit zichzelf te begrijpen. Abdalli betitelt de Islam zelfs als een soort drug die we nodig hebben om onze eigen superioriteit te bevestigen.
Abdalli stelt dat het Westen een eigen probleem heeft, los van de aan- of afwezigheid van de islam. Het probleem is: de crisis van de westerse mens als zodanig. We kennen dit probleem beter als nihilisme. Deze crisis in waarden wordt gemaskeerd door vast te houden aan lang vervlogen idealen als mensenrechten, democratie, humanisme, gelijkheid en wat dies meer zij aan, in de ogen van Abdelli, holle slogans die nog altijd rondzingen in de ‘publieke ruimte’. Deze idealen zijn onderdeel geworden van de westerse machinerie die reeds een aantal eeuwen met steeds hogere snelheid over de aardbol dendert onder de namen globalisering, internationalisering en democratisering. Deze idealen zijn niet alleen het “warme sausje” ter maskering, maar ook de noodzakelijke olie die de machinerie soepel laat draaien.
Inderdaad zien we het Westen deze idealen geregeld gebruiken als legitimatie voor militair ingrijpen. Het is voor te stellen dat op deze wijze deze idealen een zure smaak veroorzaken bij andere culturen, die op basis van een soort morele superioriteit die gepaard gaat met een militaire overmacht, zich moeten laten onderdrukken.
We leven in een cultuur die aangestuurd wordt door commercie. Seksualiteit wordt dagelijks gebruikt als verkoopinstrument. Op internet en televisie is een continue stroom van geweld, normloosheid en seks te zien. Hoe gekker, hoe beter, Hoe absurder en sensationeler, hoe beter het verkoopt. Vanuit dat perspectief kan ik me voorstellen, dat bijvoorbeeld een Islamitische vrouw een hoofddoek opzet om haar afweer kenbaar te maken.
Kunnen we niet eens een keer echt eerlijk met elkaar in gesprek gaan en van daaruit een wederzijds begrip creëren? Maar ook is de aanvaarding noodzakelijk dat we misschien anders zullen blijven denken en voelen. We hoeven ook niet allemaal eender te zijn, maar dan wel op basis van wederzijds respect. En dat dient dan wel helder en duidelijk uitgesproken te worden!
Suikervervanger Stevia
Suikervervanger Stevia goedgekeurd voor consumptie binnen de EU
De Europese voedselautoriteit EFSA heeft het gebruik van Stevia, een natuurlijk zoetmiddel, goedgekeurd. Stevia bevat geen calorieën en kent niet de nadelige effecten van suiker en kan dus zonder probleem worden ingepast in een dieet. Ook is er geen gevaar voor tandbederf. Stevia is een plant uit Zuid-Amerika en tweehonderd keer zoeter dan suiker. Al vele jaren wordt het als zoetmiddel in Japan en Brazilië gebruikt.
Wetenschappers maken zich al jaren zorgen over onze suikerconsumptie, die in een eeuw tijd steeg van bijna 5 naar 45 kilo per jaar per persoon. Onze voorkeur voor zoet is aangeboren: een baby krijg de smaak al te pakken bij de eerste druppels moedermelk. Later volgen er vele ‘zoetmomenten’: een snoepje op de zere knie, een ijsje als beloning, gebak om iets te vieren… Veel mensen blijken in feite suikerjunks te zijn en volledig verslaafd aan zoetigheid. Bovendien zit suiker als conserveringsmiddel in bijvoorbeeld soepen, sauzen en vleeswaren. Lightproducten worden, vanwege de toevoeging van chemische zoetmiddelen als aspartaam en sacharine, niet door iedereen gewaardeerd. De komst van een natuurlijke zoetstof die 0 calorieën bevat, luidt een nieuw tijdperk in. De naam is Stevia – de nieuwe generatie suiker!
Anna-Gretha Visser uit Drachten was zich de laatste jaren steeds meer bewust van het belang van een goede gezondheid. Bij toeval liep zij tegen Stevia aan. ,,Een natuurlijk zoetmiddel. Het was dé oplossing.” Zij verdiepte zich in de achtergronden en was al snel 24 uur per dag met Stevia bezig. Met haar bedrijf SteviJa Natuurlijk en de webshop De Steviadrogist speelt zij in op de verwachte vraag naar Stevia-producten.
Zuid-Amerika
,,Stevia wordt ook wel honingkruid genoemd en komt van oorsprong uit Zuid-Amerika. In Japan en Brazilië wordt het al jaren gebruikt als zoetstof. In Zwitserland en Frankrijk zijn al producten met Stevia verkrijgbaar. Ik besloot om Stevia in allerlei vormen op de markt te brengen , zodra de plant officieel in Nederland zou worden goedgekeurd voor consumptie.”
De goedkeuring is er en Anna-Gretha Visser heeft niet alleen Stevia-tabletjes maar ook ‘Zoetpoeder’ laten ontwikkelen. Meer producten volgen. In eigen keuken heeft Anna-Gretha het zoetmiddel op allerlei manieren uitgeprobeerd. ,,Stevia is 200 tot 300 keer zoeter dan suiker en de mogelijkheden zijn eindeloos. Het is niet alleen in koffie, thee, yoghurt of pap maar ook in gebak te gebruiken. Dit in tegenstelling tot veel chemische zoetvervangers, die niet tot 200 graden stabiel blijven en dus geen mooi resultaat opleveren.”
Inmiddels is zij druk bezig de zelf ontwikkelde recepten met baktips te bundelen tot een kookboek dat in juni zal verschijnen.
De Europese voedselautoriteit EFSA heeft het gebruik van Stevia, een natuurlijk zoetmiddel, goedgekeurd. Stevia bevat geen calorieën en kent niet de nadelige effecten van suiker en kan dus zonder probleem worden ingepast in een dieet. Ook is er geen gevaar voor tandbederf. Stevia is een plant uit Zuid-Amerika en tweehonderd keer zoeter dan suiker. Al vele jaren wordt het als zoetmiddel in Japan en Brazilië gebruikt.
Wetenschappers maken zich al jaren zorgen over onze suikerconsumptie, die in een eeuw tijd steeg van bijna 5 naar 45 kilo per jaar per persoon. Onze voorkeur voor zoet is aangeboren: een baby krijg de smaak al te pakken bij de eerste druppels moedermelk. Later volgen er vele ‘zoetmomenten’: een snoepje op de zere knie, een ijsje als beloning, gebak om iets te vieren… Veel mensen blijken in feite suikerjunks te zijn en volledig verslaafd aan zoetigheid. Bovendien zit suiker als conserveringsmiddel in bijvoorbeeld soepen, sauzen en vleeswaren. Lightproducten worden, vanwege de toevoeging van chemische zoetmiddelen als aspartaam en sacharine, niet door iedereen gewaardeerd. De komst van een natuurlijke zoetstof die 0 calorieën bevat, luidt een nieuw tijdperk in. De naam is Stevia – de nieuwe generatie suiker!
Anna-Gretha Visser uit Drachten was zich de laatste jaren steeds meer bewust van het belang van een goede gezondheid. Bij toeval liep zij tegen Stevia aan. ,,Een natuurlijk zoetmiddel. Het was dé oplossing.” Zij verdiepte zich in de achtergronden en was al snel 24 uur per dag met Stevia bezig. Met haar bedrijf SteviJa Natuurlijk en de webshop De Steviadrogist speelt zij in op de verwachte vraag naar Stevia-producten.
Zuid-Amerika
,,Stevia wordt ook wel honingkruid genoemd en komt van oorsprong uit Zuid-Amerika. In Japan en Brazilië wordt het al jaren gebruikt als zoetstof. In Zwitserland en Frankrijk zijn al producten met Stevia verkrijgbaar. Ik besloot om Stevia in allerlei vormen op de markt te brengen , zodra de plant officieel in Nederland zou worden goedgekeurd voor consumptie.”
De goedkeuring is er en Anna-Gretha Visser heeft niet alleen Stevia-tabletjes maar ook ‘Zoetpoeder’ laten ontwikkelen. Meer producten volgen. In eigen keuken heeft Anna-Gretha het zoetmiddel op allerlei manieren uitgeprobeerd. ,,Stevia is 200 tot 300 keer zoeter dan suiker en de mogelijkheden zijn eindeloos. Het is niet alleen in koffie, thee, yoghurt of pap maar ook in gebak te gebruiken. Dit in tegenstelling tot veel chemische zoetvervangers, die niet tot 200 graden stabiel blijven en dus geen mooi resultaat opleveren.”
Inmiddels is zij druk bezig de zelf ontwikkelde recepten met baktips te bundelen tot een kookboek dat in juni zal verschijnen.
donderdag 9 september 2010
Nieuwe cd Paul vens
De nieuwe CD is uit!
"Words in Time"
Paul Vens & Friends
Herman Verheijen: div Fluiten, Melodica.
Hanneke Peters: Vocals
Paul: Gitaren, Piano, Vocals
Geert Jacobs: Keyboard
Peter vd Bos: Viool
***
Een album waarin een geheimzinnige reis naar Aurora beschreven wordt.
De liefde wordt bezongen via tijdloze sferen en beelden in `Mystic of Love` en `In the Cellar of my Home`.
Een oproep tot luisteren naar de boodschappen over de grenzen van tijd en ruimte heen in `The Messengers`.
Een prachtig tijdsbeeld wordt er bezongen in ‘The Whistler’ en bijzondere landschappen verschijnen tijdens de reis naar ‘Aurora’, het zuiderlicht.
Een zorgeloze, lieflijke schets van een winterse dag in de stad ontbreekt niet op dit schilderachtige album.
Dit is het lieflijkste & mooiste album wat we ooit gemaakt hebben!
Het staat in bijzondere relatie tot het boek: "Woorden in de Tijd".
"Words in Time"
Paul Vens & Friends
Herman Verheijen: div Fluiten, Melodica.
Hanneke Peters: Vocals
Paul: Gitaren, Piano, Vocals
Geert Jacobs: Keyboard
Peter vd Bos: Viool
***
Een album waarin een geheimzinnige reis naar Aurora beschreven wordt.
De liefde wordt bezongen via tijdloze sferen en beelden in `Mystic of Love` en `In the Cellar of my Home`.
Een oproep tot luisteren naar de boodschappen over de grenzen van tijd en ruimte heen in `The Messengers`.
Een prachtig tijdsbeeld wordt er bezongen in ‘The Whistler’ en bijzondere landschappen verschijnen tijdens de reis naar ‘Aurora’, het zuiderlicht.
Een zorgeloze, lieflijke schets van een winterse dag in de stad ontbreekt niet op dit schilderachtige album.
Dit is het lieflijkste & mooiste album wat we ooit gemaakt hebben!
Het staat in bijzondere relatie tot het boek: "Woorden in de Tijd".
dinsdag 7 september 2010
Natuurbelevingdag op de Utrechtse Heuvelrug.
19 September 2010
Natuurbelevingdag op de Utrechtse Heuvelrug.
Opnieuw mag ik jullie mee nemen op een tocht door een mooi natuurgebied en deze keer in de omgeving van Maarsbergen.
Op deze herfstdag gaan we op een diepere manier contact maken met de natuur, beleven we de volheid van de natuur op een heel nieuwe wijze.
Wat de weergoden voor ons ook in petto hebben, het zal beslist weer een bijzondere dag worden die vol staat met leringen en inwijdingen door Moeder Natuur.
Een verdieping in jouw contact met het kleine volk, ( welke bij sommigen beter bekend zijn onder de namen; elementalen, elfen, gnomen, feeën, etc.), het bomenvolk en bovenal het diepe contact met Moeder Aarde.
Zoals meerdere mensen op de Natuurbelevingsdagen hiervoor, in contact mochten komen met deze energieën, zo mag ik ook jullie meenemen naar speciale plekken die de betovering weer in je leven kan brengen.
De bijdrage voor deze bijzondere dag is € 50
De dag is van 10.00 uur tot 17.00 uur en wordt afgesloten met een warme maaltijdsoep.
Voor de lunch neem je zelf een lunchpakketje mee.
Wat neem je nog meer mee?
Buiten kleding, wandelschoenen, pen en papier en een drinkflesje.
Het wordt weer een intensieve dag waarbij het advies is;
Houd de avond vrij om alle indrukken te laten bezinken en te integreren. Dit is zeker geen overbodige luxe.
Aanmelden en informatie via
info@2bcoaching.eu
Of
0630577751
Kijk ook eens op; www.healingpraktijksirius.com
Natuurbelevingdag op de Utrechtse Heuvelrug.
Opnieuw mag ik jullie mee nemen op een tocht door een mooi natuurgebied en deze keer in de omgeving van Maarsbergen.
Op deze herfstdag gaan we op een diepere manier contact maken met de natuur, beleven we de volheid van de natuur op een heel nieuwe wijze.
Wat de weergoden voor ons ook in petto hebben, het zal beslist weer een bijzondere dag worden die vol staat met leringen en inwijdingen door Moeder Natuur.
Een verdieping in jouw contact met het kleine volk, ( welke bij sommigen beter bekend zijn onder de namen; elementalen, elfen, gnomen, feeën, etc.), het bomenvolk en bovenal het diepe contact met Moeder Aarde.
Zoals meerdere mensen op de Natuurbelevingsdagen hiervoor, in contact mochten komen met deze energieën, zo mag ik ook jullie meenemen naar speciale plekken die de betovering weer in je leven kan brengen.
De bijdrage voor deze bijzondere dag is € 50
De dag is van 10.00 uur tot 17.00 uur en wordt afgesloten met een warme maaltijdsoep.
Voor de lunch neem je zelf een lunchpakketje mee.
Wat neem je nog meer mee?
Buiten kleding, wandelschoenen, pen en papier en een drinkflesje.
Het wordt weer een intensieve dag waarbij het advies is;
Houd de avond vrij om alle indrukken te laten bezinken en te integreren. Dit is zeker geen overbodige luxe.
Aanmelden en informatie via
info@2bcoaching.eu
Of
0630577751
Kijk ook eens op; www.healingpraktijksirius.com
vrijdag 3 september 2010
Opening spiritueel centrum
CUIJK – Spiritueel centrum de Bron morgen zaterdag 4 en zondag 5 september haar deuren met twee open dagen. De naam de Bron is misschien bekend van het tijdschrift of de spirituele markten in de regio en daar komt nu nog een nieuw onderdeel bij.
De open dagen zijn allebei van 12.00 tot 17.00 uur, met op zaterdag om 12.00 uur de opening. De mensen die zich presenteren gaan in de loop van de tijd cursussen geven zoals: : chi neng qigong, meditatief boetseren, meditatie, mantrazingen en ouder/kind chi neng. Er worden regelmatig lezingen georganiseerd, een mediumavond, een inloopmiddag en soms een concert.
De eerste lezing wordt ingevuld door Jaap Bresser die daarbij ook een demonstratie Tulayoga verzorgd. Zondag 28 november is er een mantraconcert met Yvonne van Oostrum en Hein Braat. “We hopen dat te bieden waar behoefte aan is.
Alle activiteiten zullen steeds op de website zichtbaar zijn. Deze wordt actueel gehouden door Rinus de Vries. Het programma van de open dagen, met allemaal proeflessen is er nu al op terug te vinden”, legt initiatiefneemster Mariëtte van Roij uit.
Meer informatie is te vinden op: www.spiritueelcentrumdebron.nl
De open dagen zijn allebei van 12.00 tot 17.00 uur, met op zaterdag om 12.00 uur de opening. De mensen die zich presenteren gaan in de loop van de tijd cursussen geven zoals: : chi neng qigong, meditatief boetseren, meditatie, mantrazingen en ouder/kind chi neng. Er worden regelmatig lezingen georganiseerd, een mediumavond, een inloopmiddag en soms een concert.
De eerste lezing wordt ingevuld door Jaap Bresser die daarbij ook een demonstratie Tulayoga verzorgd. Zondag 28 november is er een mantraconcert met Yvonne van Oostrum en Hein Braat. “We hopen dat te bieden waar behoefte aan is.
Alle activiteiten zullen steeds op de website zichtbaar zijn. Deze wordt actueel gehouden door Rinus de Vries. Het programma van de open dagen, met allemaal proeflessen is er nu al op terug te vinden”, legt initiatiefneemster Mariëtte van Roij uit.
Meer informatie is te vinden op: www.spiritueelcentrumdebron.nl
SCHOOL VOOR LEVENSKUNST GAAT WEER OPEN
Wie beter wil leren omgaan met de ups en downs van het leven kan binnenkort weer terecht bij de School voor Levenskunst ‘Meer mensen Méns’ in Arnhem.
Op 11 en 12 september is er van 11.00-17.00 uur vrije inloop in de Oost-Peterstraat 25 in het Modekwartier, vlak bij het Velperpoortstation. In kringgesprekken en open workshops ontdek je hoe je meer uit je leven, je werk en je relatie(s) kunt halen door af en toe tijd te nemen voor jezelf en beurtelings naar binnen te kijken en in de spiegels van anderen.
De workshops, jaartrajecten en retraites van Meer mensen Méns gaan over bewustwording: wie ben ik en waarom ben ik hier? Via meditatie, massage, beweging, levendige interactie en kunstzinnige expressie vind je je eigen antwoorden op deze vragen.
Behalve de maandelijkse Ontdekkingsavonden, die op 30 september weer beginnen, is er nu ook iedere maand ‘Deep Disco’, een nieuwe ontmoetingsvorm tussen Biodanza en meditatie. Deep Disco begint op 25 september in De Achtste Hemel, Oost-Peterstraat 23, van 21.00-24.00 uur.
De introductieworkshop ‘De Sprong in het Diepe’ is op 18 en 19 september. Een week later, op 24 september, begint het jaartraject Flowering: 8 weekenden t/m juli 2011. Van 1-3 Oktober kun je je hart ophalen bij ‘Wie is ik?’, een workshop over de maskers waarmee wij ons oorspronkelijke gezicht verbergen.
Wie van verre reizen houdt, kan mee naar Thailand, voor de bezinningsretraite ‘Vrede met wat is’, die van 19-26 oktober gehouden wordt in The Sancturary op het eiland Koh Phagnan. Deze Intensive wordt begeleid door Yoyo Olivier - van der Kooi, oprichtster van Meer mensen Méns.
Voor mensen die beroepsmatig met mensen werken en daarbij ook de wijsheid van het lichaam willen betrekken start van 26-30 november het leertraject Esbima (Expressieve structurele bindweefselmassage), een holistische methodiek voor het oplossen van chronische stress, het bevrijden van emoties en het bijstellen van de mindset.
Info: www.meermensenmens.nl, yoyo@yoyo.nl, T 026-3512967
Op 11 en 12 september is er van 11.00-17.00 uur vrije inloop in de Oost-Peterstraat 25 in het Modekwartier, vlak bij het Velperpoortstation. In kringgesprekken en open workshops ontdek je hoe je meer uit je leven, je werk en je relatie(s) kunt halen door af en toe tijd te nemen voor jezelf en beurtelings naar binnen te kijken en in de spiegels van anderen.
De workshops, jaartrajecten en retraites van Meer mensen Méns gaan over bewustwording: wie ben ik en waarom ben ik hier? Via meditatie, massage, beweging, levendige interactie en kunstzinnige expressie vind je je eigen antwoorden op deze vragen.
Behalve de maandelijkse Ontdekkingsavonden, die op 30 september weer beginnen, is er nu ook iedere maand ‘Deep Disco’, een nieuwe ontmoetingsvorm tussen Biodanza en meditatie. Deep Disco begint op 25 september in De Achtste Hemel, Oost-Peterstraat 23, van 21.00-24.00 uur.
De introductieworkshop ‘De Sprong in het Diepe’ is op 18 en 19 september. Een week later, op 24 september, begint het jaartraject Flowering: 8 weekenden t/m juli 2011. Van 1-3 Oktober kun je je hart ophalen bij ‘Wie is ik?’, een workshop over de maskers waarmee wij ons oorspronkelijke gezicht verbergen.
Wie van verre reizen houdt, kan mee naar Thailand, voor de bezinningsretraite ‘Vrede met wat is’, die van 19-26 oktober gehouden wordt in The Sancturary op het eiland Koh Phagnan. Deze Intensive wordt begeleid door Yoyo Olivier - van der Kooi, oprichtster van Meer mensen Méns.
Voor mensen die beroepsmatig met mensen werken en daarbij ook de wijsheid van het lichaam willen betrekken start van 26-30 november het leertraject Esbima (Expressieve structurele bindweefselmassage), een holistische methodiek voor het oplossen van chronische stress, het bevrijden van emoties en het bijstellen van de mindset.
Info: www.meermensenmens.nl, yoyo@yoyo.nl, T 026-3512967
woensdag 1 september 2010
Symposium van de Vereniging Gidscontact Nederland
De vierde dimensie
Symposium van de Vereniging Gidscontact Nederland
Tijdens het symposium kom je op verschillende manieren in contact met de realiteit van de vierde dimensie.
In drie lezingen ontvang je heldere informatie over ons bestaan in de vierde dimensie. Door middel van korte, begeleide meditaties krijg je de gelegenheid om de vierde dimensie zelf te ervaren.
En het forum stelt je in de gelegenheid je eigen ervaringen te delen met de andere deelnemers en ervaren coaches en begeleiders. Je kunt je vragen kwijt en krijgt persoonlijk antwoord.
Gastsprekers Ellen Scheffer en Marie-Claire van der Bruggen
Op het symposium zullen Ellen Scheffer en Marie-Claire van der Bruggen, twee auteurs van Spiritboek, als gastsprekers aanwezig zijn.
Ellen Scheffer, auteur van ‘Vederlicht – leven en werken met spirituele gidsen’:
‘Het contact met mijn gidsen heeft mijn leven enorm verrijkt op allerlei manieren. Het belangrijkste is waarschijnlijk dat mijn bewustwordingsproces erdoor in een stroomversnelling kwam, waardoor mijn gevoeligheid op spiritueel gebied en mijn vermogen liefde te geven en te ontvangen toenamen. Ik had vaak het gevoel begeleid te worden door een zeer betrokken, liefdevolle, maar ook confronterende therapeut en leraar, die tevens mijn beste vriend wilde zijn.’ ‘De titel van mijn lezing is Vederlicht, net als mijn boek, om te benadrukken dat het leven lichter wordt door het werken met je gids(en) en hun begeleiding altijd vederlicht aanvoelt.’ www.vederlicht.eu
Marie-Claire van der Bruggen, auteur van ‘Het sprookje van de Dood’:
‘Als kind was ik me al bewust van een wereld die anderen niet konden waarnemen en waarin ik me heel erg op mijn gemak voelde. Hier op Aarde voelde ik me niet echt thuis en had ik vaak een vreemd soort van heimwee naar iets wat ik niet goed kon verwoorden. Langzaam maar zeker heb ik, na een lange zoektocht en met behulp van mijn gids, uiteindelijk antwoord gevonden op veel van mijn vragen.’ www.sprookjevandedood.nl
Het symposium ‘De vierde dimensie’ vindt plaats op zaterdag 2 oktober van 10.30-16.00 uur in de Ludenkapel te Doorn.
Voor informatie en aanmelden:
www.mindz.com/events/de_vierde_dimensie_1
Symposium van de Vereniging Gidscontact Nederland
Tijdens het symposium kom je op verschillende manieren in contact met de realiteit van de vierde dimensie.
In drie lezingen ontvang je heldere informatie over ons bestaan in de vierde dimensie. Door middel van korte, begeleide meditaties krijg je de gelegenheid om de vierde dimensie zelf te ervaren.
En het forum stelt je in de gelegenheid je eigen ervaringen te delen met de andere deelnemers en ervaren coaches en begeleiders. Je kunt je vragen kwijt en krijgt persoonlijk antwoord.
Gastsprekers Ellen Scheffer en Marie-Claire van der Bruggen
Op het symposium zullen Ellen Scheffer en Marie-Claire van der Bruggen, twee auteurs van Spiritboek, als gastsprekers aanwezig zijn.
Ellen Scheffer, auteur van ‘Vederlicht – leven en werken met spirituele gidsen’:
‘Het contact met mijn gidsen heeft mijn leven enorm verrijkt op allerlei manieren. Het belangrijkste is waarschijnlijk dat mijn bewustwordingsproces erdoor in een stroomversnelling kwam, waardoor mijn gevoeligheid op spiritueel gebied en mijn vermogen liefde te geven en te ontvangen toenamen. Ik had vaak het gevoel begeleid te worden door een zeer betrokken, liefdevolle, maar ook confronterende therapeut en leraar, die tevens mijn beste vriend wilde zijn.’ ‘De titel van mijn lezing is Vederlicht, net als mijn boek, om te benadrukken dat het leven lichter wordt door het werken met je gids(en) en hun begeleiding altijd vederlicht aanvoelt.’ www.vederlicht.eu
Marie-Claire van der Bruggen, auteur van ‘Het sprookje van de Dood’:
‘Als kind was ik me al bewust van een wereld die anderen niet konden waarnemen en waarin ik me heel erg op mijn gemak voelde. Hier op Aarde voelde ik me niet echt thuis en had ik vaak een vreemd soort van heimwee naar iets wat ik niet goed kon verwoorden. Langzaam maar zeker heb ik, na een lange zoektocht en met behulp van mijn gids, uiteindelijk antwoord gevonden op veel van mijn vragen.’ www.sprookjevandedood.nl
Het symposium ‘De vierde dimensie’ vindt plaats op zaterdag 2 oktober van 10.30-16.00 uur in de Ludenkapel te Doorn.
Voor informatie en aanmelden:
www.mindz.com/events/de_vierde_dimensie_1
Resten van het oudste feest ondekt
Antropologen hebben de overblijfselen van het oudste georganiseerde feestmaal ter wereld gevonden. Het ‘diner’ vond 12.000 jaar geleden in Israël plaats en had een aantal opmerkelijke ingrediënten: minimaal drie koeien, 71 schildpadden en één overleden sjamaan. Minimaal 35 gasten moeten het feestmaal hebben bijgewoond.
Het feestmaal het een niet zo feestelijke aanleiding: de dood van de sjamaan oftewel de priester. In dit geval: een priesteres. Er werd gegeten en gedronken op haar graf. De ontdekking geeft niet alleen aan dat dinerparty’s al duizenden jaren oud zijn, maar is ook het alleroudste voorbeeld van een begrafenis van een sjamaan.
Priester
De sjamaan hield zich bezig met rituelen en genas – met behulp van het goddelijke – mensen. Dat het in dit geval om een vrouwelijke priester gaat, is niet heel verrassend. Vrouwen namen wel vaker de taak van heler, magiër en spirituele leider op zich.
Graf
De gasten nuttigden zo’n 71 schildpadden. De schilden van de dieren lagen in het graf en bedekten de sjamaan. De priesteres ligt begraven in een ovaal gat waarvan de bodem bedekt is met klei en stenen. Een grote steen bedekt het graf.
Positie
Niet ver van het graf zijn onder meer de restanten van drie oerossen ontdekt. “Deze restanten getuigen van de unieke positie die de sjamaan in haar gemeenschap innam,” vertelt onderzoeker Natalie Munro. “En het getuigt van haar speciale relatie met het dierenrijk.”
Correct
Voor deze ontdekking ging men ervan uit dat mensen kort voor ze hun bestaan als jagers en verzamelaars opgaven reeds dergelijke feestmaaltijden organiseerden. Deze vondst toont aan dat dat correct is. Het aantal etentjes nam nadat de mens de landbouw ontdekte wel sterk toe, zo weet Munro.
“Mensen kwamen veel vaker met elkaar in contact en dat kan voor wrijving zorgen. Daarvoor (toen de mens nog joeg en verzamelde, red.) konden mensen wanneer ze problemen met de buren hadden gewoon opstaan en vertrekken. Deze publieke gebeurtenissen dienden later als kansen om de gemeenschap vorm te geven, spanningen te verminderen en relaties te verstevigen.”
Bronmateriaal: "World's First Feast: Beef, Turtles and a Dead Shaman" - News.discovery.com
Het feestmaal het een niet zo feestelijke aanleiding: de dood van de sjamaan oftewel de priester. In dit geval: een priesteres. Er werd gegeten en gedronken op haar graf. De ontdekking geeft niet alleen aan dat dinerparty’s al duizenden jaren oud zijn, maar is ook het alleroudste voorbeeld van een begrafenis van een sjamaan.
Priester
De sjamaan hield zich bezig met rituelen en genas – met behulp van het goddelijke – mensen. Dat het in dit geval om een vrouwelijke priester gaat, is niet heel verrassend. Vrouwen namen wel vaker de taak van heler, magiër en spirituele leider op zich.
Graf
De gasten nuttigden zo’n 71 schildpadden. De schilden van de dieren lagen in het graf en bedekten de sjamaan. De priesteres ligt begraven in een ovaal gat waarvan de bodem bedekt is met klei en stenen. Een grote steen bedekt het graf.
Positie
Niet ver van het graf zijn onder meer de restanten van drie oerossen ontdekt. “Deze restanten getuigen van de unieke positie die de sjamaan in haar gemeenschap innam,” vertelt onderzoeker Natalie Munro. “En het getuigt van haar speciale relatie met het dierenrijk.”
Correct
Voor deze ontdekking ging men ervan uit dat mensen kort voor ze hun bestaan als jagers en verzamelaars opgaven reeds dergelijke feestmaaltijden organiseerden. Deze vondst toont aan dat dat correct is. Het aantal etentjes nam nadat de mens de landbouw ontdekte wel sterk toe, zo weet Munro.
“Mensen kwamen veel vaker met elkaar in contact en dat kan voor wrijving zorgen. Daarvoor (toen de mens nog joeg en verzamelde, red.) konden mensen wanneer ze problemen met de buren hadden gewoon opstaan en vertrekken. Deze publieke gebeurtenissen dienden later als kansen om de gemeenschap vorm te geven, spanningen te verminderen en relaties te verstevigen.”
Bronmateriaal: "World's First Feast: Beef, Turtles and a Dead Shaman" - News.discovery.com
Abonneren op:
Posts (Atom)