Schuldencrisis

"De overheid bestaat uit een bende mensen die precies hetzelfde zijn als u en ik. Ze hebben geen van allen een speciaal talent voor zaken of regering, ze hebben alleen een talent op het verkrijgen en behouden van een zetel in het parlement. Hun hoofdzaak om dit te bereiken is het uitzoeken van groeperingen die smachten en smeken om iets dat ze niet kunnen krijgen en de belofte om ze dit te geven. Negen van de tien keer is deze belofte niets waard. De tiende keer wordt dit bereikt door middel van het plunderen van meneer A om meneer B tevreden te stellen. Met andere woorden, de overheid is een makelaar in plundering en elke verkiezing is een vorm van veiling-voorverkoop van gestolen goederen.“ Henry Louis Mencken, Amerikaanse filosoof 1880-1956

Pratende hoofden
Mencken gaf hier de essentie weer van de overheid die alleen iets kan bewerkstelligen door middel van het beroven van een deel van de bevolking ten behoeve van het andere deel. De politici verdienen er zelf uiteraard veel aan, dus blijft het zeer lucratief voor henzelf. Zo ook met de EU. We horen veelal lieden als Jo Ritzen, Bernard Wientjes, Neelie Kroes, Ruud Lubbers en anderen over de enorme ´weldaad´ die deze constructie ons zou hebben gebracht. Niets is natuurlijk minder waar, want het belangrijkste is dat de euro en de eurozone ons heel wat armoede hebben gebracht en zullen brengen in de nabije toekomst. De ´rijkdom´ werd primair veroorzaakt door de enorme schuldopbouw die nooit meer kan worden terugbetaald en ons enorm veel geld gaat kosten in aflossing en rentebetaling. Economisch onwetende mensen hebben ons geprobeerd knollen voor citroenen te verkopen.

Dat is grotendeels gelukt, alleen haalt de realiteit hen momenteel in. De goudstandaard in een of andere vorm komt in volle hevigheid terug en vooral mensen zonder goud of zilver zijn dan de klos. Deze mensen hebben alleen maar papieren beloften in handen, die door het soort politici reeds beschreven zou moeten worden gehonoreerd. Dat gebeurt dus nooit. De pensioenen verdampen, de belastingdruk wordt ontstellend groot en de prijzen van primaire producten (energie en voedsel) blijven stijgen. Dit terwijl het vermogen wordt verminderd, de rendementen op aandelen, obligaties en vastgoed steeds verder afkalven en uiteindelijk de lonen en salarissen worden bevroren. Geweldig zo´n Europese Unie, want volgens de politieke aanhangers zouden we het paradijs op aarde hebben, maar wat is hun woord eigenlijk nog waard? Niets. Het complete gebrek aan een grondig economisch-analytisch inzicht en de oppervlakkigheid van hun uitspraken zijn ronduit stuitend te noemen. Het ene na het andere pratende hoofd probeert ons uit te leggen waarom de euro gered zou moeten worden, maar geen enkele econoom, financiële presentator, bankemployé of politicus kan een gedegen onderbouwing geven, laat staan een toekomstperspectief bieden ander dat er honderden miljarden, het meeste belastinggeld, in dienen te worden gepompt om maar de systeembanken te kunnen redden, die door hun eigen domme fouten in deze penibele situatie zijn terechtgekomen, terwijl het meestal Duitse en Franse banken betreft. Dus waarom zouden Nederlandse belastingbetalers Duitse en Franse banken moeten redden?

Markteconomie

Zoals reeds in mijn artikelen besproken, met name in de artikelen Europese Desintegratie en Hoe van de euro terug naar de gulden, is reeds de ontrafeling van het politieke eurosprookje een feit geworden. De schulden van de landen zijn onbetaalbaar geworden, Griekenland is failliet, Portugal, Ierland, Spanje en Italië staan op de nominatie en het herinnert mij aan de uitspraak van de filosoof H.L. Mencken hierboven, die dit terecht over de politiek vertelde.

Het is een grote fout om politici met de financiële en monetaire economie te laten bemoeien. Vanuit klassiek-liberaal oogpunt mag een politicus zich alleen maar bemoeien met de veiligheid en bescherming van de burgerij. De rest is secundair. Hoe meer politici zich inlaten met belangrijke zaken als economie en financiën hoe slechter het gaat met de economie en welvaart . Elke wet, elke regel en elke oekaze vormt een belemmering voor de functionering van de markteconomie. Hoe meer wetgeving, hoe minder groei, hoe meer staat, hoe minder vrijheid, hoe meer ambtenaren, hoe minder productiviteit, hoe meer politici, hoe minder vooruitgang. Staatsondernemingen en- instellingen zijn nimmer productief en vormen juist een barrière voor economisch welzijn door middel van het veroorzaken van een reële negatieve groei en de vernietiging van de basis voor economische voorspoed. we kunnen ontelbare voorbeelden noemen uit het verleden.

Gouden euro

Een paar weken geleden werd Jim Rickards geïnterviewd door James Turk, waarbij de eerste vertelde dat hij wel vertrouwen had in de euro en de eurozone, vanwege de grote goudvoorraad die aanwezig was. Nu heb ik enorm veel achting voor Jim Rickards en zie hem als een zeer erudiet en kennisvol mens, maar hier slaat hij toch enigszins de plank mis. Laat het me even uitleggen.

In eerste instantie is de euro gelanceerd als een ‘fiatmunt’ en niet als een goudgedekte valuta, dus daar wringt sowieso de schoen. Doch verder heeft men nooit bij de ECB of de EU gepretendeerd dat de euro goudgedekt zou moeten worden. De Eurocraten zijn geen vrije-marktaanhangers, maar geloven in een sterke eenheidsstaat, waarbij de rol van de centrale bank oppermachtig moet zijn. Er is weinig discussie hierover geweest. Zou men alsnog willen besluiten om de failliete eurozone, want dat is het in feite, te gaan dekken door goud bijvoorbeeld, dan moet men eerst dit goud bij elkaar zien te vergaren. De meeste landen, waaronder Nederland, hebben weinig goud in eigen bezit, want het ligt opgeslagen bij de Federal Reserve en het IMF. We hebben geen audit gehad over het goud van de Nederlandsche Bank, dus we praten hier over iets fictiefs.

Jim Rickards vertelde onlangs in een seminar dat hij vond dat een reservevaluta alleen maar nadelen op termijn veroorzaakte, waaronder het voeren van een continu handelsdeficit. Dit is nodig om de valuta te ‘exporteren’, dus als je meer exporteert dan importeert, dan is het onmogelijk om een reservervaluta aan te houden en te verspreiden. Zodoende is de Amerikaanse economie sinds 1944, toen de reservemunt een feit werd voortdurend het slachtoffer geweest van een tekort op de handelsbalans. Dit heeft zich verder geëvolueerd naar een betalingstekort, alsmede een begrotingstekort en nu dus de grootste schuldenaar in de wereld balancerend op de rand van het faillissement.

De Eurocraten en hun lokale aanhangers binnen de politiek, grote banken en het corporatistische segment willen niets liever dan een reservemunt die kan ‘concurreren’ met de Amerikaanse dollar. Wat zij feitelijk aangeven, zonder dat te stipuleren, is dat zij de eurozone en de Europese Unie op termijn failliet willen laten gaan, want dat is het enige resultaat van een reservemunt en het eindpunt van de Unie met alle gevolgen van dien. Daar zit derhalve de discrepantie in het betoog van Jim Rickards en zijn hang naar een gouden euro. Het Britse Pond was de reservevaluta in de 19e en het begin van de 20e eeuw en heeft dit moeten bekopen met een teloorgang van haar economie en het verlies van haar imperium. Zo zal het tevens geschieden met de Europese Unie als we de politieke machthebbers aan het stuur laten van de financiële economie. Dientengevolge zal de Europese Centrale Bank haar communistische bewind gaan uitvoeren om de imperialistische neigingen van de Eurocratie te bevredigen. De euro zou een wapen worden om het Euro-imperium verder uit te breiden. Gelukkig voor ons Europeanen heeft men een grote fout gemaakt bij de implementatie van deze euro en een eventuele gouddekking zal hieraan niets kunnen veranderen.

Wat is er nu aan de hand?

Alexander Hamilton

Toen de euro werd ingevoerd in 1999 zag men de aparte eurozonelanden als individuele staten met een eigen schuldquotum. Nooit heeft men gedacht om deze schulden te consolideren in een gemeenschappelijke eurozoneschuld en zodoende deze via euro-obligaties aan de man te brengen. Dit had de Verenigde Staten wel gedaan vanaf 1780-89. Alexander Hamilton voelde reeds aan dat de jonge staat nooit succesvol zou zijn zonder deze consolidatie. De gezamenlijke schuld werd neergelegd bij de Amerikaanse overheid en deze kon de schulden afbetalen via zogenoemde ‘treasury notes’, een soort dollar die rente genereerde, waardoor er een cumulatief effect ontstond op de waarde van deze treasury note. Hierdoor kon de Verenigde Staten haar schulden afbetalen of saneren, zonder dat er een schuldencrisis bij de individuele lidstaten onstond. Dit heeft men verzaakt in de Europese Unie en nu zijn de schulden zo hoog opgelopen van de individuele lidstaten, dat deze nooit zijn af te lossen. Er is naar schatting zo’n €3,5-4,5 biljoen nodig om de lidstaten te helpen, wat betekent dat een land als Nederland zo’n €300 miljard moet toevoegen aan haar schuldquotum. Nu al heeft ons land een schuld van ca. €350 miljard (64% van het BBP). Dan zullen we een schuld moeten dragen van zo’n €650 miljard (bijna 119% van het BBP), wat natuurlijk een rechtstreeks bankroet van de Nederlandse staat zou betekenen en een instorting van onze obligatiemarkt. Volgens de economische historicus Ken Rogoff is elk land dat een schuld bezat van boven de 90% van het BBP op termijn failliet gegaan.

Dit voorspelt weinig goeds voor onze economie mochten we doorgaan op de ingeslagen weg. De euro is aan het desintegreren en er is niets wat het kan redden, zelfs met het goud wat wel of niet ligt opgeslagen in de kluizen van de centrale banken.

We hebben de afgelopen weken het bloedbad op de beurzen kunnen aanschouwen en geheel volgens verwachting zien we een afname van het vertrouwen in de financiële markten. De crisis is voor iedereen nu duidelijk zichtbaar, als dat niet al was in 2008, wat ons een voorproefje heeft gegeven. De melt-down is begonnen en deze zal tot ca. 2014 voortduren. We zullen natuurlijk wel wat oplevingen krijgen, maar deze zijn van korte duur en de ingrepen zoals verdere kwantitatieve verruimingen zullen verder weinig effect sorteren. De rek is eruit sinds de laatste verruimingen over het afgelopen jaar.

Bereidt u zich maar alvast voor op het jaar 2012, bijgenaamd annus horribilis in de economie.